Dreszcze przechodzą po grzebiecie, gdy czyta się niewinnie brzmiące skróty „polskie obozy koncentracyjne”. Brakuje tylko, by jakaś mądra głowa stwierdziła: „To nie wydarzyło się naprawdę. Niech ktoś udowodni. Niech wstanie, ten kto może dać świadectwo.” Po takim hipotetycznym wywodzie, dochodzę do wniosku, że rola filmów rekonstruujących wydarzenia historyczne jest nieoceniona, mimo, że odbiór takich filmów jest niezwykle ciężki. Realizacyjnie „Koniec naszego świata” jest zwierciadłem prawdy, szczególnie, że wątki filmu zostały zekranizowane na podstawie wspomnień byłych więźniów (w tym reżyserki). Motyw przygotowywania się do ucieczki, znajduje potwierdzenie w książce Tomasza Sobańskiego „Ucieczki oświęcimskie”. Więźniowie ukrywając się na strychu/wykopanym bunkrze pozorowali ucieczkę. Czekając, aż pogoń minie, bez jedzenia i wychodzenia, spędzali niejednokrotnie 1-2 dni, miotając się w strachu z obawą wpadki. W filmie jest to epizod z nieoczekiwanym powrotem Czarnego, który nie mógł wytrzymać w skrytce narastającego napięcia. Jakubowska skupiła się na etapie końcowym z historii KL Auschwitz, kiedy to wybuchł bunt wśród więźniów. Wtedy również krematoria działały na pełnych obrotach, co widać po liczbie przywożonych więźniów i scenie palenia kobiet w lesie, z którego pochodzą najbardziej szokujące zdjęcia, wykorzystane w filmie. Przemawia też rozpaczliwa prośba „Krwawego Józka”, który w obliczu likwidacji obozu, poprosił o wstawienie się za nim, wiedząc, że zemsta więźniów go nie ominie.
Wątek wprowadzający, z zagranicznymi turystami, którzy przyjechali obejrzeć sobie krematoria, przypomina trochę film: „Wycieczka w nieznane”, gdzie również główny bohater żył z boku historii, wyznając zasadę: „Było, minęło. Po co do tego wracać?” Zadziwienie rozległością kombinatu śmierci podziela również w „Końcu naszego świata” towarzysz Julii – Rudolf. Dzisiaj wielu zadaje sobie pytanie: „Dlaczego się nie bronili?” Strach, paraliżuje. W obliczu śmierci, życiu minuty wydrapuje się gołymi rękami. Ale oni widzieli krematoria i ludzi prowadzonych na rzeź. Widzieli, ale wyłącznie na filmach. Pewnych rzeczy nigdy się nie zrozumie, żyjąc na innej głębokości, będąc rybą która nigdy nie dotykała dna.